W roku 1925 kardynał Adolf Bertram, Arcybiskup Metropolita Wrocławski, erygował na Grabiszynku samodzielne duszpasterstwo parafialne w granicach parafii św. Elżbiety. Zarząd miejski Wrocławia wyznaczył do sprawowania mszy św. kaplicę cmentarną na starym grabiszyńskim cmentarzu wiejskim przy dzisiejszej al. Hallera za opłatą komornego 2 marek niemieckich w niedzielę i 50 fenigów w dni powszednie. Opiekę nad nabożeństwami sprawowała parafia św. Elżbiety.
„Mianowany zostałem samodzielnym duszpasterzem dla Grabiszynka z tytułu rektora kościoła [pisze ks. Dziekan Pelz – pierwszy proboszcz parafii św. Klemensa – w swojej odezwie jubileuszowej na 25. lecie parafii (1925 – 1 maja – 1950) z Au nad Innem do rozproszonych po II po całym świecie parafian] – i otrzymałem mieszkanie na osiedlu „Eichborngarten” przy ulicy Księżowskiej 15. Pierwsza Msza św. została ustalona z księdzem Zimbal’em, proboszczem parafii św. Elżbiety, na dzień 1 maja [1925 roku]. Na pierwszą Mszę św. przyszły 33 osoby: wyspowiadano jedną, a pięciu udzielono Komunii św. Wieczorem na nabożeństwie majowym kaplica była już przepełniona.”
Na początku odprawiano w niedziele i święta tylko dwie Msze św.; w niedługim natomiast czasie dodano jeszcze i trzecią, którą z reguły odprawiał o. superior Keuchen TJ [jezuita]. W cieniu starych drzew odbyła się pełna nastroju procesja Bożego Ciała, zaś procesja w przeddzień Zaduszek z błogosławieństwem mogił podziałała ujmująco; całkiem szczególne natomiast wrażenie wywarła pasterka odprawiona w noc Bożego Narodzenia na peryferiach przed bramami miasta. Małą, stosowną do miejsca, szopkę umieszczono nad ołtarzem. Nic więc dziwnego, że za działalnością osiedla, zakrojoną na wielką skalę, następował szybki przyrost ludności, co walnie przyczyniło się do wzrostu naszego samodzielnego duszpasterstwa parafialnego; pod koniec pierwszego roku działania do 1500 dusz.
